Gisterenmiddag ben ik eindelijk weer geland in Beirut. Niet dat ik het niet naar mijn zin had in India, zoals u wellicht zou denken vanwege het woord ‘eindelijk’ in de vorige zin, maar het is gewoon goed om weer eens thuis te zijn. Ik ben dan ook lang weg geweest uit Libanon, als je het weekje dat ik hier was tussen Nederland en India in even niet meerekent. Zo lang, dat Roy, mijn internet-mannetje, een paar uurtjes geleden raar opkeek toen ik voor zijn neus stond. En ik was meteen weer in het land: "Mr. Theo, you are a reporter, eh? Tell me, when does the war start?". Een rare vraag vond ik, maar Roy had er een goede verklaring voor: in de afgelopen tijd had hij voor zeven journalisten internet-verbindingen aangelegd! Weliswaar zeiden die allemaal dat er geen oorlog komen zou, maar (en gelijk heeft-ie) waar rook is, is vuur. Journalisten komen op nieuws af. En oorlog is nieuws. Dus omgekeerd: als die journalisten komen, zal er wel nieuws in het land te halen zijn.
Vriendin Annemieke van EénVandaag zal het er wel druk mee hebben. Ze schrijft in ieder geval op haar weblog uitgebreid over een ontmoeting die ze had met een Christelijke malloot hier. Ik zal een link naar haar weblog toevoegen, dan blijft u ook daarvan op de hoogte.
Nog altijd hoeven Nederlanders geen visum te halen en betalen bij binnenkomst op Beirut International Airport "Rafic al-Hariri". Nederlander? Dan zeer welkom en wandel maar door, met alleen een stempeltje in je paspoort. Ook zes weken terug ging het allemaal heel gemakkelijk en gisteren was het idem dito. Dat me dat bij elkander al 50 Amerikaanse Dollars heeft opgeleverd is meegenomen, maar niet zo belangrijk. Het geeft toch met name aan dat dit land bezoekers verwelkomt, en dat is in dit geval wel prima, maar niet zo positief. Wanneer je geen geld meer durft te vragen voor een visum, gaat het niet goed. Maar dat was u, als geïnformeerd en geïnteresseerd lezer, vast ook al duidelijk.
En toch: het is hier heerlijk weer, en de winkels zijn gewoon open. Weliswaar is de marathon afgelast na de moord op Gemayel, maar op wat extra militairen op straat na is er van gedoe weinig sprake. Wel draaide mijn taxi-chauffeur gisteren, op weg van de luchthaven naar huis, klassieke muziek. Ik reageerde wat verwonderd, maar hij zei me dat dat was vanwege die moord. Libanezen houden meer van disco en klassiek Arabisch, over het algemeen, maar zijn ook heel publiek in hun rouw.
Een hartverscheurende foto die ik gisteren in Le Orient le jour, dé Franstalige krant van Libanon zag, was die van Amin Gemayel, de vader van Pierre en oud-president van Libanon. Hij stond, zeer zichtbaar zeer geëmotioneerd, tijdens de uitvaart van zijn zoon, naast Saad Hariri en ‘doctor’ Geagea, die hem troost boden. Hariri weet wat het is, een geliefde te verliezen, want het was immers zijn vader die op 14 februari vorig jaar werd opgeblazen. Hij is een soenniet, maar het land is verenigd, zo wilde de foto ook uitstralen. Geagea is een ander verhaal. De man heeft jaren vastgezeten in een gevangenis en is mijn ogen één van de minder prettige en verstandige uitwassen van het radicale christendom in de Libanese politiek. Zijn vrouw, Strida, deed vorig jaar mee aan de verkiezingen, maar is op de achtergrond verdwenen. Ze is dan ook met name mooi…. Dat die drie heren naast de vader van de overledene stonden, is wel een teken. Amin was overigens in 1982 degene die zijn broer verving als president van de republiek, nadat Bashir ook al werd opgeblazen, slechts dagen voordat hij aantrad. Het feit dat hij nog leeft, geeft ook meteen zijn zwakte aan: hij was een speelbal van de toendertijd ook al roerige Libanese politiek.
Blijf ook Sietske Galamas weblog volgen, overigens. Een link naar haar toe is al geruime tijd voorradig. Zij schrijft voor Trouw en we skiën onder andere samen. Maar ook zij, woonachtig in West-Beirut, geeft een onheilspellend beeld van de stad en het land. Ik ben nog te kort terug om daarvan een reëel beeld te kunnen geven, maar wie weet volgt dat later.
Theo van de Laar 