Gisterenavond in Lochem

Gisterenavond was me de avond weer wel. In hun gezellige stulpje te Lochem, een interessante maar niet al te bruisende gemeente met wel een treinstation, aten we Thais, belden met Youri te Aqaba en dronken Roemeense borreltjes…

Voedsel

De afgelopen dagen zijn druk geweest in The Aqaba House. Een heel rijtje evenementen, want, hoewel kleinschalig, zo kun je ze toch wel noemen, vond plaats, waardoor het gezellig druk was en er een drietal zeer traditioneel Jordaans/Palestijnse gerechten op tafel kwamen, evenals een geweldige Nederlandse stoofvlees-schotel met lasagne-, oh neen, mosterd/groentesoep vooraf…

Van de avond dat we de laatst genoemde gerechten genoten, de eerste in een rijtje van drie avonden, zijn geen beelden in mijn bezit. Dat is wellicht ook beter, want het was de eerste avond in een rijtje van drie, het gezelschap was enthousiast en de eerlijke wijn (de wijnen van Zumot zijn sinds de kerstdagen van 2009 ‘groen’ gecertificeerd) smaakte meer dan heerlijk in haar Chardonnay en Shiraz-variëteiten.

Ook van de laatste avond heb ik geen foto’s. Die avond had ik een Spaans gezin te gast. Ook al een wijnmaker, en ook zij kozen voor de ‘in huis’-dineroptie. Ouzi werd er geserveerd, met een salade, en ook hier werd behoorlijk van genoten door het Spaanse gezin van vijf, de Jordaanse chauffeur Mohamad en mijzelf. Overigens aten wij een variant met kip, en werd het gerecht door Mohamad als Palestijns en niet, zoals in de link wordt vermeld Libanees, beoordeeld. Zijn kennersoordeel was tevens dat wij een uitstekend gemaakte ouzi aten. En dat kan ik alleen maar beamen.

Een avond ervoor werd door mijn Armeense kok (die zo Jordaans is als maar mogelijk is, maar wel christelijk en van Armeens-Palestijnse afkomst) het voor Jordaniëgangers wereldberoemde gerecht mansaf gemaakt. Een fantastische schaal voedsel kwam binnen, veel meer dan de vier personen die ik had aangegeven zouden kunnen verorberen. En omdat ik slechts voor vier personen voedsel had besteld, en Ali, een lokale vriend hier in Aqaba, graag een keer voor mijn goede vrienden Jonn en Corine van Zuthem en mij wilde koken, nadat we een gezellige avond hadden tijdens oudjaar en hij een dag eerder met een groep vrienden in huis de feestvreugde was komen verhogen, mochten wij getuige zijn van zijn kookkunsten tijdens het bereiden van de freekeh. Een ware belevenis, aangezien hij er een wel heel bijzondere manier van bereiden op na houdt.

Op de vraag waar hij het koken leerde, vertelt Ali dat hij altijd meekeek met zijn moeder, die hem aldus de kneepjes van het vak bijbracht. Zij ook was het, die bedacht dat je gerechten best kon roken door gloeiend houtskool in een schaaltje in de pan te zetten. En dat is dan ook wat Ali deed.

De smaak van het geheel was fantastisch, met inderdaad een duidelijk rooksmaak in de kip. De vraag of het wel gezond is om zo te roken (in verband met de afvalstoffen die een verbrandingsproces met zich meebrengen, in combinatie met het contact met het voedsel) kwam niet in ons op. Het was een te bijzondere belevenis voor 5 Europeanen om de hele rustige wijze van bereiden die Ali er op na houdt te mogen meebeleven. Al met al een zeer bijzondere avond, in goed gezelschap en met bijzonder en traditioneel Arabisch voedsel.

De avond tevoren vergastte Corine van Zuthem, al eerder vermeld, ons op een aantal typisch Nederlandse gerechten. Mosterdsoep (heerlijk) en een geweldig stoofgerecht. De nadien geserveerde baklava vormde een mooie afronding. Het mooiste was echter dat deze avond de aanleiding was tot meer gekook en geëet.

Al met al een aantal enerverende dagen hier in Aqaba, waar de temperaturen nog altijd niet onderdoen voor een goede Nederlandse zomer. Haha!

Naar het noorden

Gisteren, met Corinne van Egeraat, een dagje naar het noorden geweest. Zij wilde het strand waar ik jaren naar toe ben geweest wel eens bezoeken, Paradise Beach, net even voor Jbeil, maar uiteindelijk zijn we niet verder gekomen dan Tripoli en Batroun. In Tripoli liepen we door de oude souqs, bezochten de Khan al Saboun, bekeken de citadel van een afstandje en aten een Kaak met knefeh.

Toen terug naar het zuiden. Richting Batroun. Prima busje, dat ons er bij de afslag uitzette. Klein stukje lopen naar het centrum, en toen een heerlijk glas lemonade gedronken, de drank waar Batroun beroemd om is. Toen door naar een restaurantje aan zee, Chez Magui. Geweldige verse vis gegeten, rauwe vis ook, octupus in de inkt en andere lekkernijen, maar dat alles moest wel betaald worden: 117.000 LL voor een lunch voor twee personen is niet razend goedkoop. De locatie, recht aan zee, de heerlijke wijn en het prima eten maakten echter veel goed.

Daarna nog een kort wandelingetje door de mooie oude stad van Batroun. Diverse kerken, prachtig strijklicht, en uiteindelijk een doorknallend busje terug naar Dora, om bij Bardo nog een biertje te drinken. Een mooie dag!

steeds meer reacties

Sinds ik mijn weblog in hyves en facebook laat importeren, krijg ik steeds vaker reacties op mijn schrijfsels. En dat is natuurlijk ook de bedoeling. Een aantal van die recente reacties hadden betrekking op de derde week in Iran, die ik daar met een klein gezelschap mocht doorbrengen. Ik meende me te herinneren dat ik er nog wel iets over had geblogd, maar, die schijn bedroog. En aangezien mijn laptop het begaf (in Takab, om precies te zijn), heb ik daarna ook niet veel meer kunnen invoegen.

 

Voor de nieuwsgierigen onder u: de derde week in Iran is prachtig. Anzali is de moeite waard, het daar vlakbij gelegen theedorp ook, en de rijstvelden waar je doorheen rijdt zijn een verademing na zoveel woestijn in de rest van het land. De weg naar Zanjan is de moeite waard, zeker de fraaie uitzichten over het stuwmeer, en Zanjan zelf heeft een prachtige bazaar en natuurlijk vooral de Soltaniye. Takab is een schattig dorp-stadje, met extreem aardige mensen (ook vrij veel Koerden) en een prachtige opgraving in de buurt, die wij met sneeuw bedekt zagen. En dan Hamadan, tja, dat is Hamadan. De stad van waaruit de drie ‘wijzen uit het oosten’ vertrokken, de stad waar zowel Esther als Mordechai begraven liggen, maar ook Ibn Sina (die u wellicht beter kent als Avicenna). Kortom: zo’n derde week is helemaal aan te raden. Nu hadden wij wel geluk met het weer: nauwelijks regen en als het regende, dan sneeuwde het als we buiten onze bus stonden en hadden we er dus weinig last van.

 

Ondertussen, lieve lezers, zit ik weer in Nederland. Sint-Nicolaas kwam langs, en dat wilde ik niet missen. Ik krijg niet zo vaak de kans om de kinderen van mijn zusjes voor te mogen lezen, maar, zoals u ziet, ik ben er wel erg goed in.

Gisteren ging ik samen met mijn drie goede studievrienden, Wedat, Ton en Freek, eten in Weert. Hostellerie Munten, daar gebeurde dat, en dat was wel een genoegen, maar geen geweldige uitschieter. Wel lekkere wijn, trouwens, maar die werd dan ook door Freek gekozen en paste prima bij de maaltijd. Café De Staasie tegenover het station in Weert, verdient een aparte vermelding. Hier dronken we voor het diner wat, en tot ons genoegen mocht er daar binnen gewoon gerookt worden…

De 21e van deze maand reis ik af naar Egypte. Daar mag ik 13 dagen op pad met ouders en kinderen. Zie boven: dat komt wel goed!

en dan nu: blut

Marrakech is een dure stad. Duur naar Marokkaanse begrippen, dan, want als je het een beetje uitkient kun je lekker eten voor onder de tien euro. Wijn mag je hier nog steeds zelf meenemen, als het niet geschonken wordt, dus dat drukt de kosten ook weer. Echter, als je zoals ik gisterenavond lekker met een vage want net onmoette (Nederlandse en vrouwelijke) kennis gaat zitten loungen op het dakterras van Kozybar, daar een lekker maar niet al te duur flesje rosé soldaat maakt en dan maar blijft eten, nog een flesje doet en afsluit met een lekker kopje koffie en een glas whiskey, dan wordt het natuurlijk een ander verhaal. Hoewel 1000 Dh voor twee personen nog te overzien is, gezien de consumpties, was disgenote even onder de indruk. Maar, zoals ze me een aantal malen zei, ze heeft een goeie baan als bankdirecteur en het kan dus wel lijden…

 

Een kennis van me lunchte bij een plek buiten de stad alhier en betaalde voor 1 voorgerechtje, 1 hoofdgerechtje, een flesje gris en wat bubbelwater 700 Dh. Dat is wel duur. Duurder dan in Amsterdam, verzuchtte hij. Mijn eten was trouwens niet geweldig, en dat had natuurlijk wel gemoeten. Taai vlees! De wijn was wel lekker… Moet zo wel even langs de pinautomaat, maar dat is voor het eerst in twee weken, dus ook niet zo erg. En de zon schijnt weer, ik heb een korte broek aan en een goede haardag, dus deze dag wordt en blijft mooi!

Angst

Neen,

verwacht van mij dus geen diepgaande analyses..

Wel was ik eerder vanavond in Gemmayzé. Een van de plekken die de ambassade denk ik minder handig vond om te bezoeken. Ik kreeg weer zo’n fijn ‘nee, we denken zelf niet verder’ sms-je van die club. Vermijd Palestijnenkampen, zeiden ze, en dat deed ik dus.

 

Gemmayzé was bijna geheel en al gesloten. Leve de terreur! Om 18 uur was er blijkbaar een bijeenkomst belegd over opengaan of niet, maar het was merkwaardig rustig. Het kaartende stel dat me toch nog een Gin Tonic schonk daargelaten….

lekker eten in Marrakech

kan uitstekend bij Kosybar in de Mellah (de Joodse wijk in de medina). Heerlijke sushi’s bijvoorbeeld en een attente en toch ontspannen atmosfeer.

En ook het eten bij Le Foundouk is zonder meer goed te noemen. Niet goedkoop maar wel erg lekker en verfijnd.

 

Beide plekken bezocht ik de afgelopen dagen en beide bevielen ze heel goed. Ook de wijn, een Médaillon rosé, was prima. Marrakech zit nog steeds in de lift!

 

Maar dat komt niet door een nieuwe rare Engelstalige publicatie over deze stad. Die trof ik zojuist aan bij Kechmara, ook al zo’n leuke plek, maar dan in Guéliz, de nieuwe stad. Als een hoofdredacteur zich CEO noemt en zich dan met een poes op de arm laat fotograferen, om daarna te pretenderen dat zijn advertentieblaadje in glossy stijl de manier van denken over Marrakech zal gaan veranderen, dan is er sprake van hoogmoedswaanzin.

Le Tanjia blameert zich

Verschrikkelijk. Alleen met dat woord is het einde van een plezierige eetavond in restaurant Le Tanjia in Marrakech te beschrijven. Tanjia is een mooi vormgegeven restaurant met prima, zij het niet bijzonder eten, een prachtige locatie en leuk entertainment. Ik at er gisteren met een groepje en was, tot de afrekenronde, zeer tevreden. Heerlijke tomaten-mozarella-salade en een niet onaardig hoofdgerecht, hoewel de filet eergisteren op het dakterras van het veel goedkopere Islane aan de Av. Mohammed V vele malen beter was.

 

Aangezien mijn clubje a-la-carte dineerde en niet uitzonderlijk goed bevriend was, had ik om afzonderlijke rekeningen gevraagd. Nooit een probleem in Marokko en ook nu werd er, voorafgaand aan ons door buikdans omlijstte eetfestijn gemeld dat dat prima was. Prima, tot aan het moment van de rekening presenteren….

 

De dame die dat deed bleek niet alleen niet te kunnen rekenen (zo maakte zij van een optelsom-totaal 1308 Dh in plaats van 508 Dh., mijn buurman, een diaken met een licht verward karakter enkele minuten in opperste schrik achterlatend) maar was ook niet in staat om überhaupt behoorlijk tot afrekenen over te gaan. Met als gevolg dat ondergetekende, lichtelijk piswoest, zelf maar een menu ter hand nam en bij mensen de rekening ging opmaken.

 

Een en ander had tot gevolg dat er in eerste instantie een tekort dreigde van meer dan 1000 Dh op de door Tanjia aangeleverde rekening. In hoeverre die correct was is moeilijk na te gaan, maar Marokko is over het algemeen een heel eerlijk land. Uiteindelijk bleven we met een tekort van een dikke 400 dirhammen zitten, zijnde, laat ons zeggen, 35 euro.

 

Vanochtend is het allemaal opgelost. Maar gisteravond ging ik, samen met een clubje mensen goedgemutst uit-eten en kwam volledig verkaterd terug. En ben ik de enige? Naar het schijnt niet. Een Nederlander hier in de stad wist me gisterenmiddag toen we sushi aten al te melden dat ik een grote vergissing beging. "Als je een glas wijn vraagt komen ze met een asbak terug." zo zei hij.

 

Zo erg was het niet, het eten was behoorlijk en de aankleding mooi. Maar er zijn veel plekken in mondain Marrakech waar dat zo is. En dus verdient Le Tanjia een vette onvoldoende. Mijden!

Worteltjes en wolf

Zojuist teruggekeerd uit de Wolf Lounge Bar in Hamra. Daar wat gedronken en gekletst met Alex en Paco. Ze hebben me thuis afgezet, zij gingen door naar Acid, maar ik had daar geen zin in. Ik houd het dus voor nu bij nog een glaasje naast de laptop en duik zo dadelijk maar het bed in. In Wolf was het overigens wel gezellig. Rustig, maar gezellig. Paco, een Spanjaard, was in opperbeste stemming en zo werd er zelfs gedanst op een van de vele, nogal eenvormige Arabische liedjes die werden gedraaid. Alex was moe, maar ook hem ging het goed. Hij is één van de mensen die ik dat echt gun. Een hele warme en goede vriend.

 

Eerder op de avond, ruim voor middernacht dus, maakte ik het wortelrecept dat we ook in Marrakech kookten. Aldaar werd het als salade geserveerd, maar omdat ik de producent was (samen met René, overigens, die voor de NCRV werkt en dus Casa Luna-vrienden kent) proefde ik ’t ook warm, en vond dat voor herhaling vatbaar. De combinatie van gekookte worteltjes, peterselie, koriander, diverse kruiden en olijfolie en azijn deed het ook in Beirut goed. Alex en Paco komen het binnenkort proberen. Als ze de slechte drankjes van Acid tenminste overleven….

Een goed wijnjaar

Er gaan veel dingen niet goed in Libanon op dit moment, maar volgens een berichtje in Daily Star, de balangrijkste Engelstalige krant van Libanon, gaat 2006 naar alle waarschijnlijkheid wel de boeken in als een prima oogstjaar. De verkoop van Libanese wijn heeft weliswaar te lijden gehad onder de oorlog in de afgelopen zomer, maar dat geldt niet voor de oogst!

 

Eindelijk weer eens een goed bericht!